به گزارش سرویس بین الملل خبرگزاری بسیج، پایگاه خبری - تحلیلی «فارن پالسی این فوکوس» در گزارشی با عنوان «قیام‌ها در بحرین همچنان ادامه دارد» به قلم «حسین عبدالله» می‌نویسد: دو سال پس از آنکه تظاهرکنندگان آرام برای ایجاد اصلاحات به خیابان‌های بحرین ریختند، قیام‌های مردمی در این کشور همچنان فروکش نکرده است. فعالان و گروههای مخالف به درخواست خود برای رعایت حقوق اولیه انسانی و اصلاحات سیاسی که دولت متعهد به انجام آنها شده است، ادامه می‌دهد. دولت بحرین به جای عمل به درخواست‌های مخالفان برای ایجاد اصلاحات با دستگیری خودسرانه، حبس، بازجویی، شکنجه و سوءاستفاده از شهروندان به آنها پاسخ داده است.

فعالان حقوق بشر مانند «ناجی فتیل»، عضو هیات مدیره جامعه جوانان حقوق بشر بحرین و «نبیل رجب»، رئیس مرکز حقوق بشر بحرین به طور مکرر به صورت خودسرانه بازداشت شده و مورد آزار و اذیت قرار گرفته‌اند. به طور مشابه، کارمندان بخش پزشکی که به دلیل ارائه خدمات به معترضان زخمی بازجویی‌، دستگیر، شکنجه و به حبس محکوم شده‌اند هنوز در زندان هستند و اجازه بازگشت به محل کارشان را ندارند. اساتید دانشگاهی که به طور مشابه با آنها بدرفتاری شده همچنان از مشاغلشان اخراج شده و یا در زندان هستند و بازیکنان فوتبالی که به دلیل شرکت در اعتراضات از باشگاه‌هایشان محروم شده‌اند همچنان در فهرست سیاه قرار داشته و یا برای ادامه ورزش مورد علاقه‌شان در تبعید به سر می‌برند.

به گزارش سرویس سیاسی خبرگزاری بسیج، با اعلام نهایی اسامی نامزدهای حائز صلاحیت شرکت در انتخابات ریاست جمهوری از سوی شورای نگهبان، زمان تبلیغات کاندیداها رسماً آغاز شد.

حضرت آیت‌الله خامنه‌ای که روزگاری در سال‌های 60 و 64 خودشان به عنوان نامزد در انتخابات ریاست جمهوری حاضر بوده‌اند، در 24 سال اخیر نیز در جایگاه رهبر جمهوری اسلامی ایران توصیه‌هایی را در رابطه با فضای تبلیغات انتخاباتی ابراز داشته‌اند. پایگاه اطلاع‌رسانی KHAMENEI.IR در صفحه‌ی ویژه‌ انتخابات 92 به بازخوانی بخش‌هایی از این توصیه‌ها می‌پردازد:

«فضاى انتخابات، باید فضاى سالمى باشد؛ فضاى تبلیغات، باید با فضاى پروپاگاندهاى معمول دنیا تفاوت داشته باشد.»

امروز در دنیا، دمکراسى، یک دمکراسى حقیقى نیست؛ زیرا فشار تبلیغات پُر زرق و برق توخالى، با سخنان فریب‌آمیز، آن‌چنان بر ذهن مردم سنگینى مى‌کند، که امکان انتخاب درست را به مردم نمى‌دهد؛ نمى‌گذارند مردم فکر کنند. هر کس که مقداری از کارهاى انتخاباتى کشورهاى به اصطلاح دمکراتیک را مشاهده کرده باشد، این معنا برایش واضح است. حرفهایى که مى‌زنند، وعده‌هایى که مى‌دهند، قیافه‌هایى که مى‌گیرند، تملقهایى که از بعضى از قشر‌ها یا گروه‌ها مى‌گویند، ارتباطهایى که با جناحهاى خاصى برقرار مى‌کنند تا نظر آن‌ها را جلب بکنند، این‌ها کارهاى سالمى نیست؛ کارهایى است که وقتى در یک مجموعه‌ى مردمى انجام گرفت، فضا را مسموم مى‌کند و قدرت فکر کردن به آن‌ها نمى‌دهد.

تبلیغ، صحیح و حق است؛ اما با معناى واقعى کلمه، با حفظ حدود شرعى کلمه، به دور از فریب، به دور از کارهاى دروغین و نمایشى، به دور از متهم کردن این و آن. نمى‌شود ما بگوییم که مسؤولان انتخابات، نسبت به این قضیه هیچ مسؤولیتى ندارند؛ این شرط سلامت انتخابات است.» 1370/09/27

 متن كامل این توصیه‌ها را از اینجـا بخوانید.

  آیت الله خامنه ای در آخرین سخنرانی خود در جمع مردم قم نکاتی را در مورد انتخابات خرداد 92 بیان فرمودند . ایشان با انتقاد از برخی که بطور مکرر می گویند انتخابات باید آزاد برگزار شود

به نظر شما چرا رهبری تکرار بحث "آزادی" را نامناسب می داند ؟

رهبر انقلاب، توصیه ها و تأکیدات مکررشان به مسئولان، مطبوعات و پایگاه‌های اینترنتی را برای پرهیز از سرگرم کردن مردم به مسائل فرعی و نادرست، یادآوری کردند و افزودند: همه این توصیه ها، بخاطر این است که باید حواسمان به دشمن جمع باشد تا بفهمیم که دنبال چه طرح و هدفی است.

به عقیده شما رسانه هایی که "آزادی" در انتخابات را مطرح میکنند ، چه هدفی را دنبال میکنند؟

ایشان افزودند: نامزدهای انتخابات ریاست جمهوری باید واقعاً وابسته و دلبسته نظام و قانون اساسی باشند و بخواهند حقیقتاً قانون اساسی را اجرا کنند چرا که رئیس جمهور در این زمینه قسم می خورد و طبعاً نمی تواند قسم دروغ بخورد .     

معبودم!

متبرکم گردان به نامت

متبلورم گردان به عبادتت

متذکرم گردان به ذکرت

مرحمتم گردان به رحمتت

یكى از خاطرات خيلى جالب من، آن شب اوّلى است كه امام وارد تهران شدند؛ يعنى روز دوازدهم بهمن - شب سيزدهم - شايد اطّلاع داشته باشيد و لابد شنيده‌ايد كه امام، وقتى آمدند، به بهشت زهرا رفتند و سخنرانى كردند، بعد با هلى‌كوپتر بلند شدند و رفتند.

تا چند ساعت كسى خبر نداشت كه امام كجا هستند! علّت هم اين بود كه هلى‌كوپتر، امام را در جايى كه خلوت باشد برده بود؛ چون اگر مى‌خواسشت جايى بنشيند كه جمعيت باشد، مردم مى‌ريختند و اصلاً اجازه نمى‌دادند كه امام، يك جا بروند و استراحت كنند. مى‌خواستند دور امام را بگيرند.

هلى‌كوپتر در نقطه‌اى در غرب تهران رفت و نشست، بعد اتومبيلى امام را سوار كرد. همين آقاى «ناطق نورى» اتومبيلى داشتند، امام را سوار مى‌كنند - مرحوم حاج احمد آقا هم بود - امام مى‌گويند: مرا به خيابان ولى‌عصر ببريد؛ آن‌جا منزل يكى از خويشاوندان است. درست هم بلد نبودند؛ مى‌روند و سراغ به سراغ، آدرس مى‌گيرند، بالاخره پيدا مى‌كنند - منزل يكى از خويشاوندان امام - بى‌خبر، امام وارد منزل آنها مى‌شوند!

امام هنوز نماز هم نخوانده بودند - عصر بود - از صبح كه ايشان آمدند - ساعت حدود نه و خرده‌اى - و به بهشت زهرا رفتند تا عصر، نه ناهار خورده بودند، نه نماز خوانده بودند، نه اندكى استراحت كرده بودند! آن‌جا مى‌روند كه نمازى بخوانند و استراحتى بكنند. ديگر تماس با كسى نمى‌گيرند؛ يعنى آن‌جا كه مى‌روند، با كسى تماس نمى‌گيرند. حالا كسانى كه در اين ستادهاى عملياتى نشسته بودند - ماها بوديم كه نشسته بوديم - چقدر نگران مى‌شوند! اين ديگر بماند. چند ساعت، هيچ كس از امام خبر نداشت؛ تا بعد بالاخره خبر دادند كه بله، امام در منزل فلانى هستند و خودشان مى‌آيند، كسى دنبالشان نرود!

من در مدرسه رفاه بودم كه مركز عملياتِ مربوط به استقبال از امام بود - همين دبستان دخترانه رفاه كه در خيابان ايران است كه شايد شما آشنا باشيد و بدانيد - آن‌جا در يك قسمت، كارهايى را كه من عهده‌دار بودم، انجام مى‌گرفت؛ دو، سه تا اتاق بود. ما يك روزنامه روزانه منتشر مى‌كرديم. در همان روزهاى انتظار امام، سه، چهار شماره روزنامه منتشر كرديم. عدّه‌اى آن‌جا بوديم كه كارهاى مربوط به خودمان را انجام مى‌داديم.

آخر شب - حدود ساعت نه‌ونيم، يا ده بود - همه خسته و كوفته، روز سختى را گذرانده بودند و متفّرق شدند. من در اتاقى كه كار مى‌كردم، نشسته بودم و مشغول كارى بودم؛ ناگهان ديدم مثل اين كه صدايى از داخل حياط مى‌آيد - جلوِ ساختمان مدرسه رفاه، يك حياط كوچك دارد كه محلِّ رفت و آمد نيست؛ البته آن هم به كوچه در دارد، ليكن محلِّ رفت و آمد نيست - ديدم از آن حياط، صداى گفتگويى مى‌آيد؛ مثل اين‌كه كسى آمد، كسى رفت. پا شدم ببينم چه خبر است. يك وقت ديدم امام از كوچه، تك و تنها به طرف ساختمان مى‌آيند! براى من خيلى جالب و هيجان‌انگيز بود كه بعد از سالها ايشان را مى‌بينم - پانزده سال بود، از وقتى كه ايشان را تبعيد كرده بودند، ما ديگر ايشان را نديده بوديم - فوراً در ساختمان، ولوله افتاد؛ از اتاقهاى متعدّد - شايد حدود بيست، سى نفر آدم، آن‌جا بودند - همه جمع شدند. ايشان وارد ساختمان شدند. افراد دور ايشان ريختند و دست ايشان را بوسيدند. بعضيها گفتند كه امام را اذيّت نكنيد، ايشان خسته‌اند.

براى ايشان در طبقه بالا اتاقى معيّن شده بود - كه به نظرم تا همين سالها هم مدرسه رفاه، هنوز آن اتاق را نگه داشته‌اند و ايام دوازده بهمن، گرامى مى‌دارند - به نحوى طرف پله‌ها رفتند تا به اتاق بالا بروند. نزديك پاگرد پله كه رسيدند، برگشتند طرف ما كه پاى پله‌ها ايستاده بوديم و مشتاقانه به ايشان نگاه مى‌كرديم. روى پله‌ها نشستند؛ معلوم شد كه خود ايشان هم دلشان نمى‌آيد كه اين بيست، سى نفر آدم را رها كنند و بروند استراحت كنند! روى پله‌ها به قدر شايد پنج دقيقه نشستند و صحبت كردند. حالا دقيقاً يادم نيست چه گفتند. به‌هرحال، «خسته نباشيد» گفتند و اميد به آينده دادند؛ بعد هم به اتاق خودشان رفتند و استراحت كردند.

البته فرداى آن روز كه روز سيزدهم باشد، امام از مدرسه رفاه به مدرسه علوىِ شماره دو منتقل شدند كه برِ خيابان ايران است - نه مدرسه علوى شماره يك كه همسايه رفاه است - و ديگر رفت و آمدها و كارها، همه آن‌جا بود. اين خاطره به يادم مانده است.

اگر از گناه مطهری،

رجائی هست که بهشتی باشی

و اگر باهنر شهادت آشنایی،

مفتح درهای بهشت می شوی،

و اگر باهمت،تقوا پیشه کنی،

صیاد دلها می گردی...!